Het Grote Huilen

Het Grote Huilen bouwt zich op. Van helemaal niet als hij ter wereld komt, tot full time na een week of twee. Het is een hard en indringend huilen, en niets of niemand lijkt troost te kunnen bieden. Hij huilt precies even hard in z'n bed of in mijn armen, in de draagzak of in de maxicosi, voor of na het voeden. Als ik ook maar iets spiritueler was aangelegd had ik kunnen denken dat hij hier niet wil zijn, of dat hij nog niet geland is, of dat hier sprake is van een oude ziel, of een High Sensitive Person, maar dat denk ik dus allemaal niet. Alleen als hij slaapt is hij stil. Dan gaat er een serene rust van hem uit, zoals hij ligt, op zijn buik, met zijn gezichtje zo wit als het laken. Hij lijkt van porselein.

Om de stemming erin te houden lopen Erik Jan en ik elke avond rondjes door de flat, achter elkaar aan. Degene die voorop loopt draagt de krijsende baby in de draagzak. We neuriën de tune van 'het zonnetje in huis', dat vinden we wel toepasselijk en Julian lijkt het prettig te vinden, het zingen, de herhaling en de beweging. Maar dat weten we niet zeker.

Afgepeigerd liggen we elke avond in bed. Daar sluit EJ ritueel de dag af door in mijn oor te fluisteren: "Git, ik heb nog nooit een jongen van zestien op een brommer gezien die de hele dag huilt. Het gáát een keer over."

Overdag, als ik de kans heb, zoek ik hulp. Ik hol van huisarts naar consultatiebureau, maar niemand lijkt onder de indruk. Hij krijgt het stempel huilbaby en dat is dat. De mensen om me heen lijken meer bezorgd om mij dan om het kind. "Eet je wel genoeg", hoor ik dagelijks, en dan knik ik maar wat. De drieëntwintig verzamelde zwangerschapskilo's zijn binnen een maand verdwenen. Nog eens een maand later weeg ik minder dan ik ooit heb gewogen. Een arts op het consultatiebureau constateert dat ik niet genoeg voeding meer heb voor de baby, en dat vind ik eerlijk gezegd wel rustig. Desalniettemin is het schuldgevoel groot: Dat ik niet in staat ben zijn pijn of ongemak weg te nemen is één ding, maar wat ben je voor moeder als je je kind de voor hem allerbeste voeding ontneemt?

Als ik op een dag als een soort Michael Jackson met Julian op het balkon sta, en van negen hoog over de Molenwijk tuur, is mijn grens ineens bereikt. Ik bel EJ en sommeer hem om NU samen met mij naar het consultatiebureau te gaan, om daar te zeggen dat het niet goed gaat, en pas te vertrekken als die boodschap is doorgedrongen.

Daar zitten we in een kamertje, tegenover een verpleegster die ons verhaal aanhoort, het dossier erbij pakt en na enige tijd ongemakkelijk op haar stoel begint te schuifelen. "Tja", zegt ze, "tja...", en ze pakt een folder uit haar la. "Tja", zegt ze nog een keer, en kijkt eerst bang naar EJ, en dan naar mij, "ik zeg niet dat je het hebt hoor, maar misschien heb je hier wat aan". Ze drukt me de folder in handen. 'Praatgroep voor vrouwen met een postnatale depressie' staat er op de voorkant, en eronder een foto van een stuk of zeven grauwe levenloze types in een kring.

Woedend spring ik op. Ik druk de folder tegen de neus van EJ en schreeuw: "Héb ik dit? Denk jij ook dat ík hier het probleem ben?" EJ staat ook op. Hij schuift rustig zijn stoel aan, bedankt de verpleegster en sust: "Nee hoor, dat denk ik niet. Jij bent het zonnetje in huis."